Historia szesnasta.

Zastanawiasz się, czym dla ciebie jest siatkówka. Próbujesz wyciągnąć wnioski, co tak naprawdę daje ci ten sport. Dzięki niemu znalazłaś przyjaciółkę, masz spore grono znajomych, których można ci pozazdrościć. Bo który zwykły, przeciętny kibic zna prywatnie Mariusza Wlazłego czy Michała Winiarskiego? Ale jest jeszcze jedna rzecz, którą masz dzięki siatkówce. To miłość. Znalazłaś partnera. Paweł jest dla ciebie idealny. Nie przeszkadza ci to, że jest niższy niż jego koledzy, nie gra w reprezentacji, w której po prostu nie ma miejsca, bo formą i doświadczeniem nie odbiega od swoich konkurentów.

Zebrało ci się na wspomnienia. Przypominasz sobie Final Eight Ligi Światowej 2011 w gdańskiej ErgoArenie, gdzie się poznaliście. Dekoracja, moment nakładania medali na szyje Polaków. Próbowałaś uchwycić radość ich wszystkich, jak i każdego z osobna. Fotografowałaś ich po kolei. Po hymnie Rosjan zaczęło się fetowanie pierwszego w historii medalu Ligi Światowej dla Polski. Siatkarze byli tak szczęśliwi, że pragnęli być na każdym zdjęciu. W ten sposób Paweł wpadł w twój obiektyw. Spodobało mu się to i ani myślał odpuścić. Wdzięczył się i prężył do aparatu. Po tej krótkiej sesji podszedł do ciebie i zostawił adres e-mail, na który prosił, abyś wysłała mu te zdjęcia.

W ten sposób zaczęła się wasza znajomość. Od wiadomości do wiadomości, od telefonu do telefonu, od spotkania do spotkania. Nie sądziłaś, że może to zakończyć się w ten sposób. Od dziecka marzyłaś, żeby mieć kochającego chłopaka, dużą liczbę znajomych.

Jesteś świadoma, że jesteś szczęściarą. Każda fanka siatkówki z chęcią zamieniłaby się z tobą. Nie chcesz się zamieniać. Nigdy nie oddasz tego, co masz w tej chwili.

Czy jesteś pewna, że tak twoje życie miało się potoczyć? Nie. Doskonale wiesz, że to wszystko może okazać się wyimaginowaną rzeczywistością bądź też wszystko może się zepsuć. Jesteś pewna, że kochasz Pawła, że to on jest mężczyzną twojego życia. Jesteś pewna, że to z nim chcesz dzielić radości i smutki; że chcesz być przy nim, gdy, nie daj Boże, ulegnie kontuzji.

Pracujesz jako fotograf w bełchatowskiej Skrze. Tak, to również było twoim marzeniem. Być blisko ukochanego klubu, idoli. Jednak nikt nie wie o twojej przeszłości. Zostawiłaś to za sobą, ale musisz pamiętać, że jakiś dobry przyjaciel może o tym komuś powiedzieć. To dlatego Bartek nie chce mieć nic wspólnego z tobą. On wie. Ale nie powiedział nikomu. Zachował to dla siebie. Jesteś mu za to wdzięczna. Nie chciałaś, żeby wiadomość o tym, że zabiłaś brata w czasie jazdy samochodem. Niby nieszczęśliwy wypadek, bo jakiś pijany kierowca nie zobaczył światła. Po meczu finałowym chcesz powiedzieć o tym Pawłowi. I mówisz. Czujesz, że jest zły. Zły, bo ukryłaś to przed nim. W wyniku złości krzyczy na ciebie, że jesteś oszustką. Twierdzi, że skoro nie powiedziałąś mu o tym, to zapewne nie wie o twoim prawdziwym życiu. Chcesz go zapewnić, że to była tylko ta jedna rzecz, o której mu nie powiedziałaś, ale nie zdążasz. Paweł odchodzi bardzo szybko.

- Kocham cię, Woicki – krzyczysz za nim. Zapewniasz go, że to jest prawda.

On nie zważa na te słowa. Wytrwale idzie do szatni. Nie spotykasz go później. Nie odbiera twoich telefonów. Reszta nie ma ci nic za złe, ale widzisz, że po trosze solidaryzują się z przyjacielem z drużyny…