Historia jedenasta.

Rozpoczęcie studiów w Bydgoszczy to spełnienie moich marzeń. Antropologia fascynowała mnie od zawsze. Ale jak chce się być w czymś dobrym, trzeba poświęcić coś innego. I ja właśnie takie coś poświęciłam. Przyjaciół, znajomych, pasję. Również nie pracowałam. Miałam ten komfort, że rodzice zarabiali wystarczająco dużo, aby opłacać moje studia i życie w Bydgoszczy. Z mieszkania wychodziłam tylko rano na zakupy i na uczelnię. Sąsiadów nie zdążyłam jeszcze poznać. Jakoś mnie do nich nie ciągnęło.

Wieczór przed ważnym kolokwium, po którym będę mogła pojechać na kilka dni do domu. Biorę książkę i siadam na kanapie. Herbata na ławie paruje, a z głośników wypływa relaksująca muzyka. Wszędzie panuje względny spokój. Zaczytuję się w zastosowaniu antropologii w kryminalistyce, gdy zza ściany słyszę dziwne odgłosy. Muzyka, śmiechy. Nigdy wcześniej się to nie zdarzało. Myślę jednak, że za chwilę przyciszą i zaczynam uczyć się dalej. Żeby mnie nie denerwowali, wkładam nawet słuchawki w uszy i przełączam się na muzykę z telefonu. To nie pomaga. Wstaję z dotychczas zajmowanego miejsca i idę do sąsiada. Pukam, a otwiera mi jakaś wysoka postać. Zadzieram głowę do góry i widzę Marcina Wikę. Z moimi 165 cm wzrostu muszę trochę się natrudzić.

- Dobry wieczór. Moglibyście trochę ściszyć tą muzykę?

- Nie ma sprawy.

Odwracam się na pięcie i wchodzę z powrotem do mojego mieszkania. Ponownie rozsiadam się na kanapie i czytam. Robię krótką przerwę na kolację i chcę wziąć książkę w rękę, jednak uniemożliwia mi to dzwoniący telefon. Wujek Konrad.

- Za dwa tygodnie Skra gra u was mecz i może przyszłabyś?

- No dobra. Ale już dawno nie ma biletów, bo z dziewczynami rozmawiałam.

- Ale czy ktoś coś mówił o kupnie biletu? Rozmawiasz z prezesem Skry, nie pamiętasz? Wchodzisz jako VIP. Do zobaczenia.

I tyle go słyszałam. Zmęczona całą nauką idę pod prysznic. Po 15 minutach wychodzę z kabiny. Zakładam piżamę, koszulkę Skry i krótkie spodenki. Rozczesuję również mokre włosy, które za chwilę suszę. Z mieszkania obok znowu słyszę odgłosy zbyt głośnej muzyki. Nie zwracam uwagi na strój, tylko idę do sąsiada. Ponownie otwiera mi drzwi przyjmujący.

- To znowu ja. Mógłby pan zawołać gospodarza? – mówię i czuję jak zawodnik Delekty lustruje mnie wzrokiem.

- Konan!! Dawaj tu!! A panienka to chyba kibic Skry, jak widzę. I nogi ma pani zgrabne, bardzo zgrabne.

- Jestem. Słucham, o co chodzi?

- Moglibyście ściszyć muzykę?

- Jasne, już się robi.

Znowu odkręcam się na pięcie i wchodzę do mieszkania. Muzyka ściszona, a ja mogę iść spać. I to właśnie czynię.

Następnego wieczoru czekała mnie niespodziewana wizyta. Biorę odprężający prysznic po ciężkim dniu na uczelni i słyszę dzwonek do drzwi. Wycieram szybko ciało, zakładam szlafrok i z turbanem na głowie idę otworzyć drzwi. A za nimi stoi mój sąsiad.

- Cześć. Niefortunnie się to wszystko wczoraj ułożyło. Dawid Konarski, twój sąsiad. Mogę wejść? Chciałbym wszystko wytłumaczyć.

- Oliwia Liniewska. Proszę, wejdź.

Kierujemy się do salonu. Na chwilę opuszczam gościa, aby w coś się przyodziać i choćby rozczesać włosy. Proponuję coś do picia, jednak Dawid odmawia i każe siadać.

- Trochę dziwnie wczoraj się zachowaliśmy. Ale to wszystko przez to, że dostałem wczoraj statuetkę MVP. Gram w Delekcie. Następnym razem ostrzegę cię, żebyś nie była zaskoczona. Ale powiem ci szczerze, że nie widziałem cię tutaj wcześniej. Myślałem, że nikt tutaj nie mieszka.

- Aha. To gratuluję. Ja rzadko kiedy wychodzę stąd. Jedynie na uczelnię i do sklepu. Nawet nie wiedziałam, że mam takich sąsiadów.

Do późnych godzin nocnych siedzimy w moim salonie i poznajemy siebie bardzo dokładnie. Dawid opowiada mi o sobie, a ja o sobie.

Dzień meczu Delecty ze Skrą. Siadam w sektorze VIP tuż przy płycie boiska. Wujek się postarał. Kiwam do Dawida głową na przywitanie. Później macham do chłopaków z Bełchatowa. Nie jestem lokalną patriotką i dlatego też kibicuję drużynie wujka, co spotyka się z groźnymi spojrzeniami Konarskiego. Skra wygrała i mogę podejść do zawodników Skry. Znamy się bardzo dobrze. A to tylko dlatego, że mieszkając pod Bełchatowem, często bywałam na meczach i treningach. Później podchodzę do Dawida i gratuluję meczu. Jest zły na siebie, że przegrali. Po jakiejś godzinie od meczu wracam do domu. Nie sama. Z sąsiadem. Tym razem kierujemy się do niego. Nie spodziewam się jednak takiego obrotu spraw. Dawid zdejmuje kurtkę, buty. Ja robię to samo. Zasiadamy w salonie. Tam siatkarzowi zbiera się na wyznania.

- Oliwia. Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale zawsze, jak cię widzę albo jesteś obok mnie, czuję takie dziwne uczucie. Nigdy jeszcze nic takiego nie czułem. I jak teraz tego nie powiem, to nigdy nie powiem. Dlatego, kocham cię. Zrozumiem, jeśli zaskoczę cię tym wyznaniem.

Nic nie odpowiadam, bo słowa są zbędne. Łączę nasze usta subtelnym pocałunkiem.