Historia osiemnasta.

Szedłeś spokojnie ulicą. Zaczepiła Cię młoda dziewczyna, niewysoka blondynka. Dałeś jej autograf i poszedłeś dalej. Miałeś zaplanowane spotkanie z młodzieżą Twojego starego LO. Wspominałeś podróż. Nigdy nie lubiłeś jeździć pociągiem, ale nie zapomnisz tej długonogiej szatynki…

Widzisz jak „Prus” się zmienił. Już nie był taki szary. Przed wejściem czeka na Ciebie jedna z uczennic. Poznajesz ją. To Twoja mała Julka, kuzynka, już dorosła.

- Cześć, chodź. Czekają już.

Kierujesz się za kuzynką. Idziecie do dyrektora. Witasz się z Andrzejem i razem z nim wędrujecie do wyznaczonej Sali. Julia informuje Cię, że młodzież znajdująca się tam gra w siatkówkę i reprezentuje barwy liceum w rozgrywkach międzyszkolnych. Witają Cię oklaskami. Dziewczyny piszczą. Zdążyłeś się już do tego przyzwyczaić. Po chwili wszystko cichnie i głos zabiera dyrektor. Julia siada gdzieś pomiędzy koleżankami . Zaczynasz swój wykład. Przedstawiasz się i ogólnie charakteryzujesz swoją pozycję na boisku. Chwilami odchodzisz od tematu, bo wspominasz swój pobyt w LO.

- Najlepiej pamiętam, gdy razem z waszym dyrektorem zrobiliśmy kawał pani od chemii. Jeśli nie wiedzieliście, to już wiecie, że z panem Andrzejem chodziliśmy do jednej klasy. Raz przed chemią wyleliśmy pani profesor ze zlewki wodę wapienną, która była potrzebna do doświadczenia na lekcji a naleliśmy tam wody bromowej. W czasie lekcji, gdy miało odbyć się doświadczenie, pani zaczęła je przygotowywać. Wszystko robiła według schematu, ale nie wyszło. Czymś tam sprawdziła, że nie jest to ta woda, która powinna być. I na kogo spadło? Na nas. Za karę przez kilka następnych lekcji sami z dyrektorem musieliśmy przygotowywać doświadczenia.

Po sali rozchodzi się cichy chichot. Widzisz, że Julka zrobiła face-palma. No tak, do tej chwili myślała, że ma w miarę normalnego wujka. Andrzej czerwienieje na twarzy. Teraz stanie się lekkim pośmiewiskiem swoich uczniów.

Kolejną częścią Waszego spotkania są pytania do Ciebie. Jedne są przyjemne, inne mniej. A jeszcze inne są takie, których wolałbyś uniknąć. Jednak dzielnie na wszystkie odpowiadasz. Kilka osób prosi Cię o autograf, kilka o zdjęcie. W całym tym zamieszaniu nie zauważasz jej. Długonogiej szatynki z pociągu. Ona Cię tylko obserwuje i wychodzi z budynku. Julia również wychodzi. Kuzynka ma dla Ciebie niespodziankę.

W sali zostaje mała grupka odświętnie ubranych uczniów i zaczynają śpiewać Ci „Sto lat!”. Tak, zapomniałeś o swoich urodzinach. Cieszysz się, że chociaż oni pamiętali. Z drugiej strony jest Ci smutno, bo nie widzisz Julii. Jednak za chwilę ponownie uśmiech wkrada się na Twą twarz, gdy zauważasz kuzynkę. Wchodzi uśmiechnięta i składa Ci życzenia. Nie mija chwila i do klasy wbija część reprezentacji, z którą zdobyliście Mistrzostwo Europy w 2009 roku. Oni również śpiewają Ci „Sto lat!”. Jest Ci miło, bardzo miło. Dziękujesz im za życzenia. Julka prowadzi Was do pobliskiej restauracji, gdzie czeka większa ilość gości. Tam bawicie się do późnych godzin. Zapraszasz ich na weekend do siebie na działkę. W pobliskim Korczewie będzie się działo. Nawet chłopacy z dalekich stron przyjadą. Bo czegóż nie robi się dla przyjaciół, panie Pliński?

Cóż, dawno mnie tutaj nie było. I chyba będzie to jedna z ostatnich historii. Dobiję do 20, żeby była jakaś pełnia. Następna pojawi się dopiero w Święta. Nie mam czasu na pisanie. A jeszcze konkurs teraz, chociaż o nim za chwilę. 

Od jakiegoś tygodnia, może dwóch, można mnie znaleźć na fejsiku, o tutaj. 

A wracając do konkursu. Marcin Możdżonek wybrał moje zdjęcie do 50 szczęśliwców. Byłabym wdzięczna, gdybyście weszli i polubili zdjęcie. Mam nadzieję, że mnie jakoś wspomożecie. :)

Chwila retrospekcji. W środę byłam sobie w Łodzi, moim ukochanym mieście. Zakupiłam sobie dwie koszulki Skry. Prezent mikołajkowo-gwiazdkowy od babci. :) 

No, to tyle chciałam. Do Świąt. A właśnie. Skoro mnie tutaj nie będzie tyle czasu, to chciałam życzyć Wam smacznego karpia, pysznego kompotu, prezentów pod choinką, spełnienia marzeń, pomyślności w życiu, uczniom i studentom powodzenia w nauce, a tym już wykształconym powodzenia w pracy, atmosfery rodzinnej i ogólnie wesołych, śnieżnych Świąt :)

Arrivederci.